We komen!

Vanaf 18 juni tot 4 juli zullen Koen, Anouk en ik (Jolanda) in Nederland zijn! We hebben er allemaal reuze zin in. Grootse plannen worden natuurlijk gemaakt: bij de opa's en oma's logeren, speelafspraken maken met vriendjes en vriendinnetjes, een bezoekje aan de Bonte Tol (= school in Pijnacker) en natuurlijk veel bezoekjes afleggen bij familie, vrienden en collega's. Ik zal alvast maar een schemaatje gaan maken....kon wel eens druk gaan worden! We zijn gelukkig ook mobiel: de auto is gehuurd! Tja, openbaar vervoer is leuk maar kost teveel tijd.
Vandaag zijn we ook weer bij de orthopeed geweest: het gaat gelukkig goed met de polsen. Foto's waren goed, geen extra botjes zijn verplaatst...pfff! Nieuw gips erom (oranje) en dit keer ietsje korter waardoor Dré weer z´n eigen neus kan aanraken enzo. Z´n armen waren wel aardig wat dunner geworden. Raar om te zien! Over 3 weken gaat het gips eraf en gaat de fysiotherapie beginnen. Einde in zicht zullen we maar zeggen!

Goed nieuws.

Afgelopen weekend hebben we gehoord dat Anouk (samen met vriendinnetje Jenna) is aangenomen op de Washington International School http://www.wis.edu/
en dat hebben we uitgebreid gevierd bij....MacDonalds!! Vanaf volgend schooljaar dus niet meer rijden naar 2 verschillende scholen, hebben ze op dezelfde dagen (ijs/sneeuw) vrij en in dezelfde periodes vakantie. Bovendien gaan de mama's nu om de dag naar school rijden (carpool met Monica Verhaaf) Yeaahhh! Meer vrije tijd! :-)

Ondanks dat Koen al op deze school zit, was het niet vanzelfsprekend dat Anouk ook geplaatst zou worden. Er ging een selectie aan vooraf (inclusief een bezoek van Anouk aan de school; kijken of het wel een leuk meissie is...) en ze hebben ons 3 maanden in spanning gelaten voordat we te horen kregen dat ze was toegelaten. Voor degenen die zich afvragen waarom ze nog niet op de WIS zat: Kindergarten (groep 2) wordt op de WIS in het Frans of Spaans gegeven. Niet in het Engels en dus geen optie voor onze Nouk. Engels leren in het Spaans?? Neehh... Maar vanaf 1st Grade (groep 3) krijgt ze halve dagen les in het Engels en halve dagen in het Nederlands. Overigens is deze school een van de weinige Internationale scholen ter wereld waar ook een Nederlands programma draait. De oprichter van de school was namelijk een Nederlander. Super dus voor onze kids. Hiermee voorkomen we een achterstand van de Nederlandse kennis bij terugkomst in Nederland over een paar jaartjes.

Het andere goede nieuws is: André werkt gewoon weer halve dagen....pffjuh...beetje rust voor Jo ;-}

Oranje!!!

Gisteren zijn we bij de orthopedisch chirurg geweest en is Dré in het gips gezet. Nog ff een kleine paniekaanval: ze wilde Dré tot over z'n ellebogen gebogen in het gips zetten. Beide kanten.....kandie NOG minder!!! Dat zag de arts toch ook wel in dat beide armen niet zo heel erg handig was. Alternatief: tot net onder z'n elleboog met als gevolg dat hij, in tegenstelling tot vorige week, niet meer bij z'n eigen gezicht kan. HAD IK AL GEZEGD DAT HIJ NIET ZOVEEL KAN?????
Afijn, tijdens het zetten van het gips kwam de kleur van het gips ter sprake. André had zich al een aantal dagen zitten verheugen op zijn favoriete kleur: oranje....en ja hoor: dat hadden ze!!!
De orthopedische techneut (da's dus geen arts maar iemand die heeeeel goed gips kan zetten) en Dré hebben tijdens het zetten uitgebreid gepraat over het te gebruiken materiaal (kunstofgips), de unieke methode (de Chinese fingertraps) waarmee je arm wordt opgehangen zodat het gips makkelijker geplaatst kan worden en natuurlijk de kleur. Dit kleurtje werd niet zoveel gevraagd :-)



Dus Dré is er helemaal blij mee. Je begrijpt dat dit kleurtje wel nog meer aandacht op straat krijgt.......
Het goede nieuws was dat n.a.v. de foto's die zijn genomen een operatie niet nodig lijkt. Het zou niet voldoende voordelen opleveren en je loopt dezelfde risico's (zoals arthritis) als wanneer je niet opereert. Simpele keuze dus. Het duurt 5 weken voordat hij uit het gips gaat en je moet rekenen op een half jaar tot een jaar voordat alles weer oppie toppie functioneert.


Just keep on smiling!

Born to be wild......NOT!

Mooie kleuren!

Ongelukje.....

Nooit gedacht dat ik er nog een "kind" zou bij krijgen........Schrik niet: ik heb het over André. Na een aantal dagen heerlijk te hebben gesnowboard in Telluride, Colorado, sloeg het noodlot toe: tijdens een van zijn moves, verloor André zijn evenwicht en brak vervolgens BEIDE polsen :-(

En dus: heb ik er een "kind"bij want hij kan nu niet zoveel meer alleen.

André was op reis gegaan met Gerbe Verhaaf, goede vriend en buurman, en diens schoonvader. Een sneeuwtripje met de mannen, zoals het wel werd genoemd. De eerste 2 dagen gingen geweldig: prachtige sneeuw, veel yihaa momentjes. Op de 3e en tevens laatste dag ging het dus fout: Snowboarden over een relinkje is toch wat risicovoller gebleken dan aanvankelijk werd ingeschat. Gelukkig is het alleen maar bij zijn polsen gebleven want de klap was dusdanig hard dat hij makkelijk ook zijn nek en/of hoofd had kunnen bezeren. Volgende keer (!!!) toch maar een helmpje op was de conclusie, duhhh!

In een medisch kliniek in Telluride zijn de 1e foto's gemaakt en hebben ze onder gehele narcose de beide polsen "gezet". Op het 1e gezicht leek de rechterpols wel mee te vallen. De linkerpols was iets gecompliceerder. Gelukkig heeft de orthopedisch chirurg die we hier bezochten, ons uit de droom geholpen: beide polsen waren er erg aan toe. "He did a good job " was het 1e dat hij zei. Hij wilde dan ook niet direct gips gaan zetten. André moet tot volgende week in de tijdelijke spalk blijven om ricico van verschuiven van botsplinters maar zoveel mogelijk te voorkomen. Er worden dan weer nieuwe foto's gemaakt om te bepalen of er ook nog geopereerd moet worden. Afwachten dus. Ondertussen maken we er maar het beste van. André trekt erg veel aandacht met die beide handjes omhoog in de spalken kan ik jullie vertellen. Eerste reactie van iedereen is: aahhh, en dan in de lach schieten! Kinderen, politie-agenten, artsen, verpleegkundigen, leerkrachten, allemaal reageren ze op dezelfde manier. Gelukkig heeft iedereen meteen ook medelijden met Jo.......want die heeft er wat extra taken erbij gekregen. Sinds vandaag heeft Dré het wat moeilijker: de spieren in armen en rug hebben het zwaar en hij zit zichzelf in de weg. Het is natuurlijk ook niet zo makkelijk om compleet afhankelijk te zijn van je vrouw....voor van alles......en nog meer!!!

Ik heb helaas nog niet alle foto's (die zitten op de camera van Gerbe) maar wel wat mooie interne plaatjes van zijn polsen. De andere foto's volgen asap.