"Pura Vida (POO-rah VEE-dah), used by Costa Ricans since 1956 literally translated means "Pure Life." Contextually, it means "Full of Life" "Purified life", "This is living!", "Going great!" It is used as a greeting, a farewell, and to express satisfaction."En daar zijn wij het helemaal mee eens.....
Het is alweer een aantal weken geleden dat wij terug zijn gekomen van onze vakantie uit Costa Rica. Het bruine velletje zijn we helaas alweer kwijt....de herinneringen gelukkig nog lang niet!
Onze reis begon al redelijk actief: door een kleine vertraging op onze 1e vlucht naar Charlotte (USA), misten we bijna onze aansluiting naar San Jose (Costa Rica). Door een enorme sprint te trekken vanuit het toestel over de luchthaven Charlotte (waarvan we zeiden dat we op de terugweg wel even rustig gingen rondkijken want het leek een hele mooie luchthaven...voor zover je dat dan kon zien terwijl je rennend "Scuze me, scuze me, in a hurry, in a hurry, oops sorry!!!!" je volgende vlucht probeert te halen hopend geen kind of handbagage onderweg te verliezen) hebben we op 't nippertje onze vlucht weten te halen. Hijgend bij de gate aangekomen, werden we gelukkig gerustgesteld door het grondpersoneel: ook onze bagage zou het halen....nou, daar weet ik natuurlijk alles vanaf: eerst zien, dan geloven!
Maar, we werden zeker niet teleurgesteld. Niet alleen bleek onze bagage er te zijn, ook de luchthaven zag er heel modern uit. En, hoe raar misschien ook, maar dat hadden we eigenlijk niet verwacht. Je beschouwt Costa Rica toch nog een beetje als een 3e wereld land....
Afijn, na een avontuurlijke tocht van 5 uur met de huurauto vanaf de luchthaven naar Tamarindo, kwamen we aan in ons fantastische hotel aan het strand. Dre voelde zich helemaal in zijn element trouwens op de weg in Costa Rica. Ze rijden er net zoals in Italië en dat vindt hij fantastisch. Lekker 
veel toeteren, strepen op het midden van de weg zijn overbodig want dan kun je tenminste zonder enige schroom altijd inhalen en top of the bill waren de "dirt-roads". Een weg vol met kuilen en hobbels maar vooral veel stof. Zoveel stof dat de airco eerst een puf witte stof geeft zodra je hem op de volgende rit weer aanzet. Maar goed dat wij geen asthma patientjes zijn....
veel toeteren, strepen op het midden van de weg zijn overbodig want dan kun je tenminste zonder enige schroom altijd inhalen en top of the bill waren de "dirt-roads". Een weg vol met kuilen en hobbels maar vooral veel stof. Zoveel stof dat de airco eerst een puf witte stof geeft zodra je hem op de volgende rit weer aanzet. Maar goed dat wij geen asthma patientjes zijn....Het hotel lag inderdaad aan het strand en we hadden een kamer met zeezicht. Fantastisch om mee wakker te worden en te gaan slapen. Spectaculaire zonsondergangen, het bruisende geluid van de golven en een heerlijke zeebries door je haren.....
We konden de volgende ochtend dan ook niet wachten om lekker naar het strand te gaan. En terwijl André en Koen heerlijk aan het zwemmen waren in de zee (en de wate
rtemperatuur was werkelijk waar briljant) stonden Anouk en ik te genieten van het uitzicht. Tot onze knietjes in het water de surfers te bewonderen. Deze kust is DE kust om namelijk te leren surfen. En toen gebeurde het....iedereen heeft ons gewaarschuwd voor de meest giftige slangen, de meest grote spinnen, de meest weet ik veel welke gevaarlijke dieren maar niemand waarschuwt je voor onervaren 14-jarige surfers.....Terwijl deze jongen zijn golf wilde "uitrijden" tot aan het strand, verloor hij zijn evenwicht, schopte zijn board naar voren en raakte mij frontaal op m'n hoofd. Anouk heb ik nog een soort van opzij weten te duwen maar ook zij heeft het board over haar hoofd heen gehad. Toen ik geraakt werd en onder water verdween, dacht ik al: oei...dat wordt een fiks hoofdpijntje...zo'n board is best hard!! Toen ik echter weer boven kwam en het zoute water uit m'n ogen probeerde te krijgen, hoorde ik de kids hysterisch gillen...bleek dat m'n wenkbrauw opengespleten was en het bloed overal zat. Tja dat wil natuurlijk wel met dat zeewater....OK besloot ik, oogjes dicht houden (had ook nog eens m'n lenzen in) en op naar de EHBO dude voor een pleister. EHBO dude was trouwens ff lunchen (?????). Gelukkig sprongen overal medisch deskundigen vandaan: een Amerikaanse arts die op het strand zat en een Noorse verpleegkun
dige die dit soort akkefietjes elke dag wel op de EHBO tegenkwam...bij buren-ruzies of boks-wedstrijden...Ook de lokale ambulance is nog langsgeweest om me mee te nemen voor hechtingen, want 1 ding was duidelijk: een pleistertje ging duidelijk niet genoeg zijn. Na wat wikken en wegen besloot ik dat ik hechtingen in m'n gezicht eigenlijk niet zo zag zitten en dus nam ik het aanbod van de Amerikaanse doc om me te "lijmen" van harte aan. En zo geschiedde: aan het zwembad werd ik weer opgelapt door deze arts. Later bleek overigens dat het ZIJN zoon was die ons heeft aangevaren....daar had ik een mooie "lawsuit" van kunnen maken waarschijnlijk...maar goed ik was allang blij dat hij kon helpen. Later heb ik aan Dré trouwens nog even gevraagd wat voor dokter hij eigenlijk was (ben te goed van vertrouwen....) en gelukkig wat bleek: hij was oncoloog......maar had Dré verzekerd dat je dat soort basis d
ingen nooit verleerd. Mmmhh....ik hoop het maar. En daar zat Jo dus op de 1e dag van deze vakantie: met 2 aspirienes tegen de hoofdpijn en een enorme berg met steriestrips op haar oog. Naarmate de vakantie vorderde, werd het oog steeds dikker...blauwer...paarser...groener en geler.
rtemperatuur was werkelijk waar briljant) stonden Anouk en ik te genieten van het uitzicht. Tot onze knietjes in het water de surfers te bewonderen. Deze kust is DE kust om namelijk te leren surfen. En toen gebeurde het....iedereen heeft ons gewaarschuwd voor de meest giftige slangen, de meest grote spinnen, de meest weet ik veel welke gevaarlijke dieren maar niemand waarschuwt je voor onervaren 14-jarige surfers.....Terwijl deze jongen zijn golf wilde "uitrijden" tot aan het strand, verloor hij zijn evenwicht, schopte zijn board naar voren en raakte mij frontaal op m'n hoofd. Anouk heb ik nog een soort van opzij weten te duwen maar ook zij heeft het board over haar hoofd heen gehad. Toen ik geraakt werd en onder water verdween, dacht ik al: oei...dat wordt een fiks hoofdpijntje...zo'n board is best hard!! Toen ik echter weer boven kwam en het zoute water uit m'n ogen probeerde te krijgen, hoorde ik de kids hysterisch gillen...bleek dat m'n wenkbrauw opengespleten was en het bloed overal zat. Tja dat wil natuurlijk wel met dat zeewater....OK besloot ik, oogjes dicht houden (had ook nog eens m'n lenzen in) en op naar de EHBO dude voor een pleister. EHBO dude was trouwens ff lunchen (?????). Gelukkig sprongen overal medisch deskundigen vandaan: een Amerikaanse arts die op het strand zat en een Noorse verpleegkun
dige die dit soort akkefietjes elke dag wel op de EHBO tegenkwam...bij buren-ruzies of boks-wedstrijden...Ook de lokale ambulance is nog langsgeweest om me mee te nemen voor hechtingen, want 1 ding was duidelijk: een pleistertje ging duidelijk niet genoeg zijn. Na wat wikken en wegen besloot ik dat ik hechtingen in m'n gezicht eigenlijk niet zo zag zitten en dus nam ik het aanbod van de Amerikaanse doc om me te "lijmen" van harte aan. En zo geschiedde: aan het zwembad werd ik weer opgelapt door deze arts. Later bleek overigens dat het ZIJN zoon was die ons heeft aangevaren....daar had ik een mooie "lawsuit" van kunnen maken waarschijnlijk...maar goed ik was allang blij dat hij kon helpen. Later heb ik aan Dré trouwens nog even gevraagd wat voor dokter hij eigenlijk was (ben te goed van vertrouwen....) en gelukkig wat bleek: hij was oncoloog......maar had Dré verzekerd dat je dat soort basis d
ingen nooit verleerd. Mmmhh....ik hoop het maar. En daar zat Jo dus op de 1e dag van deze vakantie: met 2 aspirienes tegen de hoofdpijn en een enorme berg met steriestrips op haar oog. Naarmate de vakantie vorderde, werd het oog steeds dikker...blauwer...paarser...groener en geler. Overigens hebben we de volgende dagen nog volop genoten: Dré heeft surf-lessen genomen, echte nep-cubaanse sigaren gekocht van de lokale bevolking en zaten we stiekem voor de lunch al aan de 1e cocktail aan het zwembad (hee maar er is een tijdsverschil van - 2 uur met de VS dus technisch gezien was het al na de lunch). Van duiken en golfen (met golf-clubs dus...had niets met water te maken!!) is het niet meer gekomen helaas. Jo mocht met haar oogje niet in het water vanwege infectie-gevaar en de "fees" voor deze PGA golfbaan waren toch wel erg hoog...als we al kinder-oppas hadden kunnen vinden trouwens!
Dit wat complexe begin van de vakantie heeft overigens niet afgedaan aan de hele Costa Rica ervaring.
Het volgende reisdoel was de vulkaan El Arenal : http://www.arenal.net/arenal_volcano_national_park.htm waar we tevens
onze Amerikaanse vrienden John & Lauriel zouden ontmoeten. Met hun gezin gingen we een deel van deze vakantie doorbrengen. Lauriel is voor het grootste gedeelte van haar jeugd in dit land opgegroeid en spreekt de taal dus vloeiend....verder is ze overigens een toerist in eigen land en weten zij en haar man nog te verdwalen op een stukje van 500 meter....hilarisch!
Het volgende reisdoel was de vulkaan El Arenal : http://www.arenal.net/arenal_volcano_national_park.htm waar we tevens
onze Amerikaanse vrienden John & Lauriel zouden ontmoeten. Met hun gezin gingen we een deel van deze vakantie doorbrengen. Lauriel is voor het grootste gedeelte van haar jeugd in dit land opgegroeid en spreekt de taal dus vloeiend....verder is ze overigens een toerist in eigen land en weten zij en haar man nog te verdwalen op een stukje van 500 meter....hilarisch! Ons hotel lag in het nationale park, erg dichtbij de vulkaan. En tot onze grote verrassing hoorden wij op de eerst ochtend een enorme "grom" uit de aarde komen: jawel, het was de vulkaan. Super om mee te maken! Gelukkig kwam er natuurlijk niet een enorme eruptie achter aan; alleen een "pufje" uit de punt. Tijdens ons verblijf hier, hebben we een wandeling over lava (niet recent natuurlijk) gemaakt, watervallen bezocht, ons uitgebreid laten voorlichten over slangen en gerelaxed in de hotsprings van de vulkaan. Deze hotsprings zijn overigens luxe zwembaden gevuld met warm (tot zeer heet) en mineraalrijk waterhttp://www.arenal.net/baldi-hot-springs.htm .
Daarna stond Monteverde http://www.monteverdecostarica.com/ op de agenda waar we in de jungle Anouk's 8e verjaardag hebben gevierd en we hebben "geziplined" http://www.monteverdeinfo.com/canopy/tour.htm. Heel cool om te doen, maar ook wel heeeeeel spannend...zo hoog in de lucht......
Ook een bezoek aan een koffie/suikerplantage mocht niet ontbreken. Zo weten we nu dat "dark roast coffee" de minste cafeine bevat: nou dat was voor ons wel ff een eye-opener. Gelukkig wordt het effect opgeheven door deze koffie met weinig water te zetten (espresso)...pffjuw..wat een opluchting :-)
Na Monteverde zijn wij, de Nipsen, weer richting San José gaan rijden, en hebben John en Lauriel hun reis naar de kust voortgezet. Op de valreep hebben we op de dag van vertrek nog een bezoek gebracht aan de vulkaan Poas http://en.wikipedia.org/wiki/Po%C3%A1s_Volcano Deze hadden we een aantal maanden geleden al vroeger op de route geplaatst maar hebben we moeten skippen ivm een aardbeving: ons geboekte hotel: poef...weg!! Nu een aantal maanden later werd ons duidelijk dat de weg ernaartoe weer begaanbaar was en dus wilden we dit toch nog even gaan bekijken. de vulkaan El Arenal zie je vanaf de onderkant; Poas bekijk je vanaf de bovenkant: zo de krater in....tenminste als er geen enorme laag mist hangt...zoals bij ons ?*&%$@#@@!! Niets gezien dus......
Kortom: een bijzondere vakantie in een heel bijzonder (en zeer "groen-denkend-ecologisch-vriendelijk) land waar je heerlijk kan eten en mag genieten van de enorme gastvrijheid van de bevolking.
PURA VIDA!!!!
